Poemas sociales :  Maquiando a imagem
Maquiando a imagem
Às vezes maquio a realidade,
para ela não ficar tão feia.
Às vezes preciso aplicar na veia,
varias doses de fantasia,
para enxergar a poesia.

Então só olho para o céu,
não olho para o chão.
Fico viajando nas nuvens,
para não viver a situação.

Tento fugir do asfalto
e embrenhar-me no mato,
mas só encontro devastação...
Por isso meu poema nasce
trazendo esta poluição.

A.J. Cardiais
imagem: google
Poeta

Poemas sociales :  Santa fe
En el 75 los jóvenes, viejos de ahora
Con la fe en Luis Jerónimo López, esperaban
Una portería en cero, un pase genial de Alfonsito Cañón, un
Grito de gol de Ernesto Días, una entrega total
De Carlos Alberto Pandolfi y poder cantar
Volveremos, volveremos, volveremos otra vez
Volveremos a ser campeones como la primera vez.

Omar Pérez es el sueño de los viejos
Jóvenes de ayer y los jóvenes de larga paciencia de hoy
De un pasé genial, de un arco invicto
Al terminar la final protegido como siempre
Por las manos de Camilo Vargas, un destapar las
Gargantas atascadas por los años, gritando
Un gol delirante de nuestro Jonathan Copete para cantar
Nuevamente... Volveremos, volveremos,
Volveremos otra vez, Volveremos
A ser campeones como la primera vez.

Nos pusimos el pecho rojo, las manos
Blancas, el corazón más alegre, practicamos
La semana entera como se canta un gol
De título, que nos contaron los
Viejos, entrenamos los abrazos, soñamos
Y no dormimos, hablamos
De lo que somos, sentimos lo que
Esperamos y por fin supimos por
Que la santa fe que cargamos tantos
Años.

Que vengan los pobres, que vengan
Los ricos, que vengan los
Millonarios, que vengan los
Bogotanos, que volvimos otra vez
A ser campeones como la primera vez
Poeta

Poemas sociales :  Dê uma chance ao artista
É melhor alguém estar escrevendo,
pintando ou desenhando besteiras,
do que arquitetando, falando
ou fazendo "besteiras".

Mente vazia é oficina do "inimigo"...
Com tantas mentes vazias zanzando,
nós estamos correndo perigo.
Temos que levar a vida rezando.

Precisamos alimentar o bem.
Precisamos alimentar a Arte...
Essa é minha maneira,
de enxergar a vida:
viva, e deixe que vivam.

Se você não gostou da Arte,
não julgue, fique à parte...
A vida é uma estrada imprevisível.
O que você acha horrível,
outros podem achar maravilhoso.

A.J. Cardiais
Poeta

Poemas sociales :  Sofrer e Escrever
Sofrer e Escrever
Não posso reclamar
(de barriga cheia)
dos poemas que me correm
nas veias
transformando minha visão.

Eu tenho um só coração,
mas poderia ter muitos
diante dos assuntos
que reinam nesta Nação.

Vejam lá: cada um quer
um pedacinho de terra.
Cada um quer
um pedaço de pão...

Quer uma roupa pra lavar,
uma casa pra arrumar
uma criança pra olhar...
Cada um quer, honestamente,
receber seu "quinhão".

Eu sei...
Mas o que posso fazer,
além de sofrer e escrever?

A.J. Cardiais
imagem: google
Poeta

Poemas sociales :  Megalópole
Dinheiro circulando
Dinheiro trabalhando
Dinheiro provocando
Dinheiro perturbando...

Dinheiro poluindo
Dinheiro corroendo
Dinheiro matando
Dinheiro morrendo...

Dinheiro, ninguém esquece...
Dinheiro estresse
Dinheiro morte
Dinheiro prece.

A.J. Cardiais
Poeta

Poemas sociales :  Dentro do sofrimento
Dentro do sofrimento
Eu vivo dentro do sofrimento...
Vejo as drogas
substituírem o alimento.

Vejo pessoas tirando
seu sustento
do lixo.
Vejo gente vivendo
que nem bicho.

Vejo idosos "se virando"
para continuarem vivendo,
e políticos se aposentando
depois de poucos mandatos
e muitos "bons tratos"...

Como posso me calar,
vendo todos estes atos?
Minha poesia tem que falar,
tem que brigar...
Tem que relatar os fatos.

A.J. Cardiais
imagem: google
Poeta

Poemas sociales :  Colombia se extingue
Con el odió que gobiernan
con ese mismo odió serán recordados
es tiempo ya
de bajar a quien no cumple sus funciones
y destruye la patria
siempre en su beneficio,
y buscar quien bien sirva al interés popular.-
La aberración demostrada
en cada acto
sin pudor para demostrar la burla
y acciones contrarias
para quien debe legislar para las mayorías.-
Un país excluyente
dividido por sus dirigentes
juicios populares con penas muy severas
que incluyan destierro
y hasta pena de muerte
para quien se pase los limites de la decencia.-
Llegamos al límite de la desvergüenza
ciudadanos sin patria
espectadores de tercera
a las causas que los gobiernan
y sin representación
solo activos en actos de violencia.
Esta patria es una ramera
vulnerada y humillada
por seres despreciables
asesinos siempre actuando en la impunidad.-
Con la soga al cuello y sin esperanzas
ciegos a los acontecimientos
caminantes sin rumbos
andando siempre a la deriva.
Del maldito juego
perdemos siempre
apostando todo
en un juego ya viciado y arreglado.-
Esto no es de nadie
siendo de todos
recuperemos la identidad
y valoremos el paraíso hecho un infierno.-
Colombia se extingue
apaguemos la llama que lo consume
y gocemos el instante de esta linda tierra
o ahondemos el fuego y consumamos esto.-

Mira mi blog
http://hectormaxx-mipoesia.blogspot.com/
http://articulospolemicosdelmundo.blogspot.com/
Poeta

Poemas sociales :  LOS GORDOS LO CONVIERTEN TODO EN MIERDA.
Chavales Gordos y Feos Asquerosos Dando por Culo y Estorbando en una Película de Chavales Delgados Porque sus Padres Tienen Dinero y Financian la Película y si no Actúa el Gordo Enchufado la Película no se Hace.

Cuánta obra de arte pudo ser
Que quedó estropeada por un gordo
Qué de lirios sublimes pudo haber
Que no fueran manchados por un tordo.

Cuánta gloria y diamantes pude ver
Que no fueran ocultos por los gordos.
Pero el gordo cabrón quiero creer
No era malo, tan sólo era: sordo.

La bellísima película pasaba
Toda llena de cintas de colores
Pero el gordo cabrón la estropeaba.

Convertíala en un museo de horrores.
Pero el padre del gordo financiaba
Y quería a sus hijos como actores.
...................................................................
Francisco Antonio Ruiz Caballero.
Poeta

Poemas sociales :  LA VERBO (En Esperanto)
LA VERBO (En Esperanto)
Blua sfero,
grandioza kosma juvelo,
tre soleca Tero-Mar’,
ĉu vi rondiras cele al deklin’?
Voraz vermo vin penetras,
ellasas algidan febron,
kaj baldaŭ devoros vin.

Ĝi sin movas tra l’ homaj vejnoj.
Sur iliaj pacaj kampoj
ĝi kondukas ekstermon.
La verbo de la avareco
naskas ĉi voreman vermon.


Kiu do nin povos savi
de tiu speco da malsano,
jam de multe nin hantanta?
Ho, tia angoro de havi,
plu kaj plu kaj ĉiam havi -
fatala febro -
sole en la homo
manifestanta!...
Poeta

Poemas sociales :  EL VERBO
EL VERBO
Esfera Azul, joya inmensa,
solitaria Tierra-Mar,
¿hasta cuándo volverás?
Gusano voraz te penetra
y la fiebre que desencadena
está a punto de te devorar.

Fluye por las venas de los hombres,
mina a los campos de paz.
El verme de la avaricia
crea esse verbo voraz.

¿Quién puede salvarnos
de esse mal que nos infesta?
Ah, ansia de tener
y aindamáis tener –
fiebre funesta –
que sólo en el hombre
se manifiesta! ...


(Da coletânea "Estado de Espírito", de Sersank)

Visite o blog: "Estado de Espírito"
http://sersank.blogspot.com
Poeta