Poemas sociales :  Alina
[img width=300]http://4.bp.blogspot.com/-dDpSQOK3Fy0/Tl6_cvAt2wI/AAAAAAAAklg/EsLslJidYeg/s1600/Prostituta%2B-%2BServidora%2BSexual.jpg[/img]

La calle está gastada por sus sueños
inutil mirar e irse ahora hacia atrás
su vida es un hogar con pocos leños
la noche es el factor que allí tendrás.

Alina
sabe que su cintura
no es tan pequeña
no es una pintura
sus ojos chiquitos
su rostro es greña
su pasos marchitos

Templada está su mente en todo el hastío
la rutina siempre es, el tiempo de vender
su cuerpo encogido parece un mar bravío
sexual, torturado en la prisión del querer

Alina
tiene sombras y locuras
su cuerpo sin belleza
solo venta de ternuras
solo tiene una verdad
un sueño de entereza
en su casa la felicidad

Porque ella cambia dentro de sus cosas
sus alma abre, no está en una atolladera
allí aroma y florece como ramo de rosas
con su niño ese angel, toda la vida entera

Alina
es la magia, también la lluvia
es cama, sudor y escremento
es el llanto, también el viento
porque ama, cobra y se repudia
.



[img width=300]http://us.123rf.com/400wm/400/400/krasphoto/krasphoto1204/krasphoto120400129/13411290-cliente-y-la-prostituta-en-la-puerta-de-entrada.jpg[/img]
Poeta

Poemas sociales :  Contra indicação ou vide bula
Contra indicação ou vide bula
A doença humana é o progresso.
Progressivamente inventamos
novas destruições.

Por trás das melhoras,
vem as contra indicações
e precisamos encontrar
novas soluções...

Deus, de lá de cima,
se entristece...
Dotou-nos de inteligência
para quê?
A Terra não merece.

A.J. Cardiais
imagem: google
Poeta

Poemas sociales :  RECLAMOS JUSTOS
[youtube=425,350]http://www.youtube.com/watch?v=AUUmdouTTMY&feature=plcp[/youtube]


Soy la autora del poema y la relatora
Poeta

Poemas sociales :  Levando no grito
Levando no grito
É no meio do povo
que eu vivo.
Sofrendo suas dores
correndo seus perigos...

Não posso argumentar
de nuvens
se vivo poluído de ruas,
de realidades cruas
e de contas a pagar.

Mal posso sonhar
pois a realidade é um apito...
Então, levo tudo no grito
para não me entregar.

A.J. Cardiais
imagem: google
Poeta

Poemas sociales :  Respetable sociedad
Respetable sociedad
[b][size=medium][size=large]
Perdónenme sociedad si se me desvía la mirada
Y no puedo dominar a mis ojos y pierdo la confianza en mí,
o si la luz se me apaga por completo y debo siempre
depender de alguien más para que pueda cuidarme
y llegue yo con éxito a mi destino sin tropezar en el camino,
es tan solo mi realidad respetable sociedad.

Perdónenme sociedad si las piernas no me responden
Y en el camino que nos cruzamos represento un contratiempo,
Para todas las exigencias que tiene una sociedad
Y la silla a la que estoy atada obstaculiza el paso,
es que lamentablemente para mi desdicha
es tan solo mi realidad respetable sociedad.

Perdónenme sociedad si mis oídos no oyen sus canciones
Y si mi boca no pronuncia palabra alguna y no comparto
algunas cosas con ustedes por mi condición física,
si no festejo goles, o fiestas con gritos y carcajadas
o porque no me han enseñado a festejar a pesar de mi condición
es tan solo mi realidad respetada sociedad.




Perdónenme sociedad si mi mente no es igual que las de todos
Si les parece que estorbo en el espacio de este mundo que convivimos,
Si no brindo algún aporte productivo para todas sus ideas
Si les parece que de algún modo todo se complica con mi existir,
¡es que soy poco inteligente y no me funciona bien la mente!,
es tan solo mi realidad respetable sociedad.

Perdónenme sociedad por todas estas cosas
es que también yo a veces no me perdono por ser así,
Y en mi oscuridad, presa de una silla, en ese rincón de la vida,
Separada de los ruidos y en mi comportamiento que asusta,
o divierte según quien lo vea por lo atrasado de mi mente
y mi ser incapaz de lastimar a alguien e inocente ,

Perdónenme sociedad es que por el dolor y el desprecio,
que ustedes que deberían apoyarme me causan,
provocan que yo tampoco me perdone.
Seguramente no han percibido que mi existencia,
es el designio de alguien mas que los ha puesto a prueba,
¿Qué puede hacer conmigo una respetable sociedad?.

Fin


[/size][/b][/size]
Poeta

Poemas sociales :  (Pi) (Mi) (Fi) __xação
(Pi) (Mi) (Fi) __xação
A poesia não resolve os meus problemas.
(já disse isso)
Antes, complica muito mais.
Não tenho o nome nos jornais,
mas dou minha cara pra bater.

Falo por quem não tem o que comer;
Falo de políticos marginais;
Falo de coisas essenciais,
mixando com meu jeito de viver.

Mesmo sabendo que poucos,
ou ninguém vai me ler,
procuro cumprir meu dever
e continuo minha "versalização"
em prol ou contra a civilização.

Depende da sua observação.

A.J. Cardiais
imagem: google
Poeta

Poemas sociales :  Sonho de consumo
Sonho de consumo
A televisão me oferece
além do que eu posso ter,
mais do que o necessário.
E eu, como otário
entro nesse conto do vigário...

A televisão me facilita:
Começo, meio e fim...
Facilita tudo para mim!
Me interesso...
Nem meço!
Entro...

Depois não aguento...
Não suporto a cobrança.
E nessa, quem dança?
Eu!
O sonho de consumo,
acabou me consumindo.

A.J. Cardiais
05.04.1997
imagem: google
Poeta

Poemas sociales :  Creemos que vivimos
Realeza sin corona
resistencia sin dolientes
conspirando siempre para avivar el caos.-
La gente con miedo
engañada se alían a los mismos conspiradores
artimañas se valen, hay muchos intereses
no hay lugar para compartir
ni puesto para repartir ganancias
todo esta monopolizado
feudalismo en las ganancias, capitalismo en las causas perdidas.-
Somos el número único que cuenta
mas como un ser sin valía
estamos ahí derrochando.-
El espectáculo ha comenzado
y las danzas por el buen vivir
nos han llevado al extremo
donde una migaja nos complace.-
El lujo desplazo a la necesidad
somos seres necios
que evadimos la ley
y oramos en falso al creador.-
Las mentiras son verdad
según la conveniencia
validando lo injusto
y exigiendo justicia.-
Se va acabar el cuento
y aun no encontramos identidad
todo lo venden con descuentos y promociones
mas no hemos encontrado la pócima de vivir, siendo justos.-

Mira mi blog
http://hectormaxx-mipoesia.blogspot.com/
Poeta

Poemas sociales :  Cinturones de miseria
Agobiados y abominados
sublime la marcha comienza
hay hambre y nula esperanza
y a lo lejos se ve los calderos fundir el oro, donde escasea el pan.-
La lucha por sobrevivir
donde hay tanta explotación
corroen la tierra, maltrato infantil
condescendencia entre dos
para humillar a quien no se para de su pena.-
Triunfos y derrotas
donde no se exhiben trofeos
solo violencia a los eternos perdedores
que defienden su existir bajo su casucha de madera.-
No hay tregua; ser pobre así no es ninguna distinción mas bien es un castigo
donde los pesares son el habituario del día
para seguir esta causa llamada vivir
donde se podría añorar mas la muerte como un premio.-
En cuerpos traumados
siempre los someterán con mentiras y amenazas
la ignorancia es un lujo sin brillo
no hay tiempo para mas donde el hambre acosa.-
Calles empedradas, empinadas, llenas de lodo
calles olorosas a podredumbre y vicio
niños jugando con piedras
mujeres embarazadas sin ningún pudor.-
Desde esta tribuna se respira odio
no es para mas
el azote social repugna
viendo el oro como frontera que distingue entre el bien y el mal.-

Mira mi blog
http://hectormaxx-mipoesia.blogspot.com/
Poeta

Poemas sociales :  O GRITO DA TERRA
O GRITO DA TERRA
Ahinsa!

Desde as eras primitivas
a Terra se nutre
do fluido cósmico
que abre-lhe entranhas,
percorre-lhe inteira.
Na etérea poeira
de luz das estrelas
o fluido lhe vem.
Inunda-a de vida
esse mágico bem.
O sangue dos seres
que surgem e passam
Gaia o transfunde
noutros que, em ciclo
ascendente, sustém.

O espírito de Gaia
canta na Natureza
a música do Infinito.
Em culto à beleza,
exalta essa Fonte
da Vida que a anima.
e que ela sublima
ao multiplicá-la
no espaço irrestrito.

Mas traz no seu canto
uma ária bem triste.
Sofre os excessos
dos filhos ingratos.
Está no limite.
Dá mostras de seus
sucessivos maus tratos.
Lamentavelmente,
comovem a poucos,
por certo, aos melhores
os duros apelos que emite.

Gaia está farta de sangue,
farta dos homens, talvez,
porque não cessa a ganância,
porque não cessa a violência ,
esses cancros resultantes
da insensatez.

Ciclônico éolo a bramir,
convulsiona o oceano,
rebenta do solo, feroz.
Sofrem-lhe muitos a fúria.
Ouvem-lhe muitos a voz.

Há os que riem e bebem e comem,
com as mãos manchadas de sangue.
Sabem que a Terra prescinde do homem.
Nenhuma voz os confrange.

(Da coletânea “ESTADO DE ESPÍRITO”)

..............................................

AHINSA! (En Esperanto)

Serĝjo de Sersank

De la primitivaj tempoj -
kia profunda mister’! -
el kosma emanaĵo,
kiu plene ĉirkaŭas
kaj ĝin trapenetras,
nutriĝas la Ter’.

Simile al l’etera pulvo,
devenas tiu ĉi fluido
el la senfina stelar’
kaj ĝi alportas la vivon -
miraklo ja sen kompar’.

La sango de ĉiu estaĵo,
tuj naskita jam pasanta,
transfuzas Gaja en aliaj,
tio ĉi en ciklo kreskanta.

Tial, la animo de Gaja
aŭdigas en la Naturo
la muzikon de l’ Senlim’.
Tiele, ŝi laŭdas la dian belecon
de l’ Vivofonto kiu vigligas ŝin
kaj kiu sublimigas ŝî per disdonad’
en ritmo intensa,
eble sen fin’.

Tamen, la kanto de Gaia
nune fariĝas ia tristega ario.
Pro tio ke agresojn de nedankaj filoj
jam multe suferas,
nun ŝi kantadas en frua agonio.

Ve, bedaŭrinde, nur kelkajn homojn
la plibonajn, certe, kortuŝas la petoj,
kiujn, averte, elĵetadas ŝi.

Jam Gaja satiĝis je sango.
Eble je la homoj ankaŭ satiĝas,
ĉar ne ĉesiĝas la homa perforto,
eĉ la homa ambici’ ne ĉesiĝas.
Ho, furnaj ŝankroj de l’ homa nesci’!

Ciklona Eolo, blekante feroca,
diskrevas el la subgrundo,
agitas la maron, subite.
Multaj suferas sian furozecon,
multaj aŭdiĝas sian voĉon, aflikte.

Ja multaj malgraŭe
ridegas kaj drinkas kaj manĝas,
je sango malpurajn havante la manojn .
Tiuj sciadas: la Ter’ sin aranĝas:
neniel bezonas la homojn.
Tamen, nenia voĉ’ ilin tuŝas.
Nenia far’ ilin ŝanĝas.


(El la poemaro “SPIRITOSTATO”)
Poeta