Sonetos :  Testamento de una vida pasada
Temo a la muerte también a la vida
Sostenida por hilos en el viento
Palabras que no dicen nada, cuento
Con el mismo final una salida

Sin portal, una pendiente pérdida
Entre el polvo del camino, que siento
Como destino final, testamento
De una vida pasada que fundida

En la bruma, me ha dejado herida
El alma, con premura socorrida
Con dolor calmada, padecimiento

Que duele a flor de piel cual convertida
En harapos ajados sentimiento
Viejo, que se muere sin nacimiento.

Por Conrado Augusto Sehmsdorf (Kurt)

[img width=300]https://i0.wp.com/www.saberpsicologia.com/img/posts/60008-920.jpg[/img]

Poeta

Poemas :  EN EL AGUA EMPOZADA TE APARECES...
EN EL AGUA EMPOZADA TE APARECES...
Autora: Julia Prilutzky.
Ucrania 1912-2002.


Nació en Kiev, Ucrania, en 1912 y adoptó la ciudadanía argentina desde temprana edad.
Cursó derecho en la Universidad de Buenos Aires y música en el Conservatorio Nacional.
En 1936 fundó el grupo "Veinte Poemas Jóvenes". En 1937 comenzó a trabajar en el diario La Nación. También se desempeñó en las revistas "El hogar", "El mundo" y "Para tí". Fue directora de la revista cultural "Vértice".
Entre sus libros más reconocidos figuran «Antología del amor», «Sonetos» y «Sólo estará la rosa»1941. Obtuvo El Premio Municipal de Poesía.
Faja de honor de la SADE por "Antología del amor".
Formó parte de la "Real Academia Sevillana de las Letras" y del "Pen Club"

Interesante referencia es:
https://www.youtube.com/watch?v=YSRH8ZEgMH0


En el agua empozada te apareces...

En el agua empozada te apareces.
Tu imagen se empecina
y el viento la sacude sin borrarla
y el rumor de las hojas
vuelve a clamar tu nombre,
mientras tu rostro surge como máscara
sobre todos los rostros de la tierra
y tu caricia brota en toda mano.
Perfiles desgarrados
en el agua tiritan:
¿cómo llamarte ahora, con qué nombre
-muerto de toda muerte,
sonrisa desterrada,
inviolado temblor que se desliza-,
si ya no queda nada más que arena?
Y nada más que cielo
sobre el dormido estanque
donde voy rastreando
qué queda de tu vida. Y de la mía.
¿Cómo clamar tu réplica perdida,
tu lapidado corazón en llamas,
tu aventada ceniza,
tu amor que no fue entero ni entregado,
la no ardida pasión, no devorada,
la piel que ya no existe,
el detenido impulso de la sangre
y la petrificada melodía
de tu voz sin matices?
Poeta

Poemas :  Perseguição do sonho
Eu estou bem,
apesar de poucos entenderem
o meu “estar bem”...

Não tenho um vintém,
mas também
não devo a ninguém...

(Será que não? Não lembro bem)

Levo a minha vida
na base das rimas pobres:
pobres e nobres
amor e flor
paixão e coração
estrela e vê-la...

E por aí vou, e por aí sigo,
perseguido um sonho,
sem ficar um segundo se quer
acordado para ver
se é possível de acontecer.

A.J. Cardiais
Poeta

Poemas :  NON SE OLVIDE... (En Castellano Medieval)
NON SE OLVIDE…
(Castellano Medieval)

En hedad cayente vevir es morir
la luz eminente buscais en tinieblas.
Por luenga que seya, la vida es breve
es uno fiel, apenas entre mil.

A los buenos vida ser el bien morir.

Non faria otro omne obra tan esmerada
como abenencia e lealtad.
De buen comun e omnes de buen tiento.
Verdura, vergeles, mire florestas.

El mi pensamiento non puede pensar
buscando fortuna asi andamos
tenemos más poco cuando más avemos.

Ciego tras ciego
los fechos de viento
todas estas travas
que estan retravadas.

E tanto es el mal e la corrubcion
que si bien mirando del todo non mira
¿Qué locura es esta tan magnifiesta?.

Non es nomne ninguno
Que bien derecho venga
Asi por riquesa es muy alabado
lo que denostado es por pobresa.

E veemos ser vanidat pura el mundo
Traiciones, engaños, mentiras, cobdicias
Que cuando pensamos
Mas alto sobir
Non es seguranca en que cosa sea.

E jamas non pudo
Fartar su conciencia
E le paresció cosa muy vana todo.

Dexád de ser tristes
sabed ser alegres
sabed deservir
a quien tanto serviste.

Fuertes, nobles e umanos
como el mejor, e tan bueno
e claro en toda bondad.
Sereno en toda virtud.


Autor: Joel Fortunato Reyes Pérez
Poeta

Poemas :  Os destruidores
Os gananciosos pensam que o dinheiro
vai levá-los ao paraíso...

E nessa busca desenfreada,
fazem o que for preciso
para encontrar
uma forma de lucrar.

Destroem a Natureza,
para construir uma beleza
artificial.

Depois ficam exaltando
como se tivessem feito
algo fenomenal..

A.J. Cardiais
26.01.2012
imagem: google
Poeta

Poemas :  Prisma financeiro
Prisma financeiro
Não olhe a vida só pelo prisma financeiro,
que ela pode lhe mostrar
um monte de dinheiro...
Mas para você ganhar,
terá que se sacrificar.

Será que valerá a pena
tanto sacrifício?
Será que valerá você dedicar
toda sua vida,
e fazer tanto exercício,
pensando que só trará benefício?

Olha que você pode estar enganado...
Só ficamos sabendo
o que perdemos ou ganhamos,
quando passamos
para o "outro lado”,

A.J. Cardiais
28.08.2009
imagem: google
Poeta

Poemas :  Flashes
Flashes
Flashes são momentos:
lembranças de coisas e pessoas.
Coisas são lugares, musicas e objetos.
Pessoas são amores, prazeres e perfumes.

Os flashes são disparados durante
nossas caminhadas pela vida,
chamando nossa atenção
para algo que pode servir
à nossa construção.

Flashes são janelas que se abrem
do passado para o presente.
Nós não sentimos, mas a vida
é constituída de flashes.

A.J. Cardiais
12.01.2017
imagem: google
Poeta

Sonetos :  Carnaval, Carnaval ...
Carnaval, Carnaval ...

Oh, meu Arlequim animado,
Pode parar, a alegria é 'fake',
As mesuras jogam cansaço
Sobre acenos de puro deleite

A serpentina que cai lá do alto,
Lentamente revela a louca fita:
Um amor moldado aos incautos,
Homens nus, peitos sem revistas

Mas são tantos papelotes em cores,
Cada um duas doces ilusões anuncia,
Vida eterna & liberdade,  paz & amores

Juntam-se aos confetes risos e euforia,
Evoé, é  Carnaval,  abaixo os dissabores,
Até quarta-feira de cinzas, derradeiro dia
Poeta

Sonetos :  Una Sola Vida
Cuesta creer que hay una sola vida
Cuando tantos años tienes vividos
Eterno, los dioses de los olvidos
Como eterna, la rutina nacida

Raíces que se arrastran de sumida
Hipocresía, no dejan paridos
Nonatos, sino muerte de esparcidos
Seres, de una apariencia enrarecida

No son humanos, en tus sueños huida
La mentira, debajo el ala herida
De los pájaros al viento, perdidos

Como tú en el desierto, esparcidos
Los pedazos de cristales, metidos
Entre sombras, de caminos destruida


Por Conrado Augusto Sehmsdorf (Kurt)


[img width=300]http://casasolamuseum.com/graciela%20iturbide%204.jpg[/img]
Poeta

Poemas :  Amor
Amor
Sinto
Quando como
Peras
Quando bebo
Vinho
Quando abdico das rimas
Para pensar em você  ...

Que  inventou
Mil motivos
Para me deixar ir ...

E eu fui,
Logo que o dia
Amanheceu
Porque o frio
Da manhã  me
Chamou para a
Chama da vida e me fez
Sorrir  ...

Sempre fomos eu e
O frio da manhã, a me doer
Os ossos agora ...

Por isso que gelo nos
Dias amanhecidos,
Todos eles me lembram de você
E de sua incapacidade de
Aceitar o amor
Que lhe chegou e deu
Boas-vindas ...

Entretanto, persistimos,
Sou eu e os primeiros
Raios de Sol a
Cantar a vida,
Mesmo que ela doa,
Que a nuvem esconda a
Luminosidade,
Ainda podemos enxergar o
Horizonte acenando, a
Dizer que a alegria de viver
É um mistério,
Que nunca pára ...
Poeta